Als je zwijgt heb je geen recht van spreken

 

Ken je dat? Dat je ineens vanuit het niets een verwijt krijgt, met een daaraan gekoppelde pittige emotie, en dat je denkt: waar komt dít in vredesnaam vandaan…?? Dat er plots wat ouwe koeien uit de sloot worden gehaald? En wees eens eerlijk: ben je zelf misschien ook wel zo iemand die soms wel eens te lang zwijgt?

Soms kiezen mensen ervoor om te zwijgen. Om er maar niets van te zeggen. Om te doen alsof het niet bestaat, dat probleem. Terwijl ze er wel degelijk mee in hun maag zitten.

Waarom zeggen ze er dan niks van?

Dat kan diverse redenen hebben.

Pijn en plezier zijn vaak redenen om bepaald gedrag wel of niet te laten zien. Zo kan het zich uitspreken toch ook behoorlijk pijn doen. Men heeft bijvoorbeeld één of meer van de volgende overtuigingen:

• Het heeft toch geen zin, er gebeurt toch niks mee
• Ik wil niet de boeman zijn (lees: ik wil aardig gevonden worden)
• Ik wil die persoon niet kwetsen
• Ik wil geen ruzie; ik wil graag prettig met hem (blijven) werken
• Ik weet niet hoe ik het moet zeggen
• Ik voel me er ongemakkelijk bij
• Wat zal hij wel niet van me denken?
• Hij doet zo zijn best, hij verdient het niet om kritiek op te hebben
• Laat maar, de volgende keer gaat vast beter
• Het zal wel aan mij liggen
• etc

En dan zwijgt iemand dus….. en gaat het laadje met de ergernis dicht.

Maar als er op een volgend moment zich een zelfde soort situatie voordoet, dan is dat laadje des te sneller open, en groeit de ergernis. En nóg een keer…. Het bouwt nog verder op. En nóg een keer… en nóg een keer….

Totdat….

BOEM…… de boel ontploft!!

Ineens krijgt de tegenpartij de volle laag, er wordt geschreeuwd en alle ergernissen worden er in één keer vol emotie uitgespuugd. Waar komt dát nou vandaan…. zie je in zijn verbaasde ogen…

Het lastige is dat de ene partij zijn ergernissen zit op te sparen, terwijl de andere partij er totaal geen weet van heeft.

De kans is groot dat de ene partij zijn ergernissen over de ander wél aan een derde partij ventileert. En dat is natuurlijk niet zo best. Want dan gaat het de verkeerde kant op werken. Anderen gaan er ook wat van vinden, terwijl de persoon waar het om draait zich van geen kwaad bewust is.

Kortom: dat zijn ongewenste groepsdynamieken.

Wat wel gewenst is? Dat mensen zich toch maar uitspreken, ook al is het nog zo ongemakkelijk. Want dan geef je de ander tenminste een kans om wat met je feedback te doen. In ieder geval is zeker: als je niks zegt, kan hij er nu eenmaal niks mee doen. En blijft de ongewenste situatie bestaan.

Als iemand zwijgt, mag hij dus achteraf ook niet zeuren, of klagen. Zoals; ‘Zie je wel, hij doet het wéér…!!’ Want laten we eerlijk zijn: gedachten lezen, dat kunnen de meeste mensen nou eenmaal niet.

Zorg dus dat je in een zo’n vroeg mogelijk stadium jezelf uitspreekt. Wat neem je waar, wat doet dat met jou, en hoe zou je het graag anders willen? Besef: het geeft ook plezier als je iemand aan kunt spreken op een respectvolle manier. In een vroeg stadium lukt dat nog. Zodra je meerdere keren emoties hebt opgebouwd, wordt dat steeds lastiger.

Zodra je denkt ‘laat maar’: Knoop in je oren: ‘Als ik zwijg heb ik geen recht van spreken’. Daarmee koppel je ook een gevoel van pijn aan zwijgen, en juist plezier aan je uitspreken. En dat maakt het wellicht een beetje makkelijker…