Frustraties en hoe er mee om te gaan.

 

Frustraties komen vaak voor, ook in het werk. In mijn dagelijks werk valt het me op dat die frustraties vaak blijven bestaan, ondanks het feit dat niemand dat als prettig ervaart.

 

Hoe kunnen we daar dan beter mee omgaan?

 

Allereerst is het belangrijk u te realiseren dat iedereen anders is. Iedereen heeft andere achtergrond, opleiding, opvoeding etc. Daardoor kan iemand anders precies dezelfde situatie heel anders interpreteren.

 

Die interpretatie is afhankelijk van de overtuigingen die iemand in de loop van zijn leven heeft opgebouwd. Noem het ‘regels’ die iemand hanteert. En de mijne zijn anders dan die van u. Zeker weten.

 

Als iedereen zijn eigen regels als de juiste ziet wordt het heel lastig samenwerken.

Soms moet je een beetje schipperen om elkaar tegemoet te komen. Of elkaar beter leren kennen om te weten welke regels voor de ander belangrijk zijn.

 

Een voorbeeld.

Bij een klant deed ik regelmatig TeamSessies. Deze vonden plaats op het kantoor van de directeur. De eerste TeamSessie begonnen we een kwartier te laat. De directeur bleef telefoontjes plegen en de medewerkers kwamen te laat. De tweede keer idem dito. Ook de derde keer was hetzelfde verhaal: iedereen was elke keer te laat.

Nu is 1 keer toeval, 2 keer verdacht en 3 keer een patroon. (De directeur had me inderdaad aangegeven ‘dat het altijd zo ging’ met de nodige ergernis in zijn stem, en ook de medewerkers baalden er stevig van.)

 

Dus heb ik het voorval maar meteen bespreekbaar gemaakt. Wat was er nou eigenlijk aan de hand?

 

Eigenlijk wel grappig dat IEDEREEN het verschrikkelijk vond dat er steeds te laat werd begonnen. Inderdaad…. Iedereen… Dus de volgende vraag leek me heel legitiem: Waarom gebeurt het dan??

 

De directeur zei: “Tsja, zolang ze er niet zijn kan ik nog wel even bellen”

De medewerkers zeiden: “Zolang de directeur aan het bellen is, komen we niet, want we willen hem daarbij niet storen”.

 

Ziet u het?

Langs allebei de kanten was er ergernis over het gedrag van de ander. Maar het feit was dat beide partijen op elkaar stonden te wachten. En ze hadden zichzelf afgeleerd om het er eens over te hebben (inderdaad, ook het nader bespreken waard). Het werd zo ongemerkt in stand gehouden, met alle frustraties van dien.

 

De regel van mij was: Tijd =tijd.

De regels van de directeur was: tijd = tijd én wachten is nutteloos en kan ik beter invullen met nuttige telefoontjes.

De regels van de medewerkers: tijd = tijd én het is niet netjes de directeur tijdens zijn telefoontjes te storen.

 

Door dit helder te krijgen was het niet moeilijk om nieuwe afspraken te maken.

 

Tijd = tijd was een gezamenlijke regel. De andere regels hoefden elkaar niet in de weg te zitten en konden opgelost worden door de afspraak te maken dat de medewerkers toch gewoon op tijd binnen konden lopen, waarna de directeur direct het telefoontje af zou ronden, dan wel dat hij waar mogelijk zou voorkomen dat hij aan de telefoon zou zitten.

Met deze nieuwe afspraken kon iedereen zich zonder veel moeite aanpassen en scheelde dat enorm in ergernis.

 

De vraag bij meningsverschillen is: wat is voor jou belangrijk en wat is voor mij belangrijk? En hoe kunnen we elkaar helpen daar zoveel mogelijk rekening mee te houden? En dan blijkt vaak genoeg dat je toch meer op dezelfde lijn zit dan je eigenlijk zou denken.

 

De essentie is dat deze ‘regels’ duidelijk zijn naar de ander, en ook de redenen waarom. Dus ook hier blijkt maar weer dat Communicatie een heel belangrijke pijler is om goed met elkaar te kunnen samenwerken.