Oud zeer en koppigheid…

… wie heeft daar ook last van…??

Oud zeer en koppigheid zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Het oud zeer had zonder koppigheid niet bestaan. Maar dezelfde koppigheid zorgt er voor dat het oud zeer blijft bestaan…. En zelfs hier en daar nog wat gevoed wordt…

Oud zeer is een ruzie die al heel lang bestaat. ‘Ergens’ is er iets mis gegaan. Er is gedoe over en het blijft als het ware onderhuids wroeten.

Er is sprake van beeldvorming: een bepaalde situatie tussen twee of meer mensen is op een zekere manier geïnterpreteerd, en daar zijn de nodige emoties mee gepaard gegaan. Die heftige emoties zijn bepalend; het zorgt voor een duidelijke (in dit geval negatieve) ankering. Daarna is vaak een aantal gelijksoortige momenten voorgekomen, die de negatieve overtuiging nog maar eens bevestigen. En zo is een negatief beeld van de tegenpartij ontstaan en zich als het ware vastzetten in iemands hoofd.
En telkens zullen nieuwe voorvallen hetzelfde predicaat meekrijgen. ‘Zie je wel, hij is onbetrouwbaar’. Of: ‘zij is gewoon een vals kreng, dat wisten wel toch al?’. Men spreekt elkaar met nog meer stemverheffing aan, waardoor de emoties nog dieper komen te zitten. Een negatieve spiraal inderdaad.

 

 

Oud zeer doet pijn, al heel lang….

… wie hebben daar dan precies last van?

Allereerst de ‘ruziemakers’ zelf. Voor niemand is het fijn om zo’n ruzie te hebben. In iedereen zit de behoefte om aardig gevonden te worden, om goed genoeg te zijn. En dergelijke kwesties zorgen er voor dat er aan dat gewenste gevoel getwijfeld wordt.

Vaak zal iemand zeggen dat het afgesloten is. We hebben het er niet meer over, het is klaar. Ik wil rust…. In feite is het uit een soort van zelfbescherming dat iemand de deur dicht doet. Hij wil geen teleurstelling meer, hij weigert de negativiteit te blijven voelen. Hij wil niet dat die oude wond steeds opengereten wordt.

Maar door de deur dicht te houden (letterlijk én figuurlijk) wordt eigenlijk de negativiteit juist in stand gehouden. Want zonder oplossing blijft diep van binnen het oud zeer bestaan.

Ook andere mensen hebben last van dergelijk conflict. Ze moeten het van beide kanten maar blijven aanhoren, meestal ook nog op ongewenste momenten.

Daarnaast hebben ze het gevoel dat ze moeten kiezen vóór de één of de ander. En dat is een lastige keuze want daarmee doen ze dan de ander of de één tekort naar hun idee. Logisch… want ook zijzelf willen aardig gevonden worden.

De koppigheid zorgt er voor dat het conflict blijft bestaan. Géén van de partijen wil een eerste stap zetten. Dat zou immers een afgang zijn, een overgave, een knieval… en dat kan niet want ik heb toch echt gelijk….

Gelijk hebben of gelijk krijgen gaat (denkt men) over de inhoud, over kennis, over een zienswijze. En eigenlijk zouden we moeten kunnen accepteren dat anderen er anders tegen aan kijken, het niet met je eens zijn. Meestal gaat het niet zozeer over de andere zienswijze zelf, maar meer over de manier waarop dat is gecommuniceerd geweest. Want met de non-verbale communicatie (lichaamshouding, gezichtsuitdrukkingen, stemgebruik, gebaren) worden de belangrijkste boodschappen uitgezonden. En die komen veel harder aan de alleen de woorden (lees: mening).

Toch wordt veelal te veel aandacht besteed aan de inhoud van het conflict. En als je daar samen niet meer goed uit komt, dan is de oplossing vaak gelegen in communicatie over de communicatie. Hoe gaan we nou eigenlijk met elkaar om? En waarom heeft dat bepaalde gedrag van jou zo’n effect op mij? Hoe voelt dat dan? En wat betekent dat voor onze relatie? En willen we wel dat dat zo gaat?

Zo wordt het onbespreekbare bespreekbaar gemaakt. En dan blijkt vaak dat de negatieve betekenis die aan de vroegere situatie is gegeven, oprecht helemaal niet de bedoeling was. En dat geeft dan weer een opening om samen weer constructief aan een relatie te bouwen.

Kortom: accepteer dat iemand er een andere mening op na kan houden, dat hoeft nog niet te betekenen dat er geen ruimte is in elkaars leven. Zolang er maar met respect met elkaar wordt omgegaan.

De belangrijkste tip: laat het niet zover komen dat het zeer oud wordt. Spreek u zo snel mogelijk uit en ga respectvol het gesprek met elkaar aan. En soms is het ook helemaal OK, en getuigt het juist van enorme kracht, als er verontschuldigingen worden aangeboden.

Er is al zo’n ellende op aarde. Laten we verantwoordelijkheid nemen voor onze eigen omgeving en het ‘gewoon’ gezellig houden….